Mea Jambroes over haar objecten.
Van tevoren weet ik meestal niet hoe een beeld eruit gaat zien.
Het ontstaat meestal intuïtief.
Ik heb ooit een beeld van mijn hond gemaakt, een wat introvert en angstig dier. Maar tijdens het maken van het beeld gaan die woorden niet door mijn hoofd. Ik werk, kijk en het beeld ontstaat.
In mijn vroegere werk maakte ik figuratievere beelden. Tegenwoordig zijn ze abstracter, maar die beelden gaan wel ergens over. Misschien gaan ze juist wel over meer. In taal is dat alleen moeilijk uit te drukken.
Mijn abstracte beelden duid ik graag aan met het Franse woord “hameau”. In het Nederlands betekent dat letterlijk “gehucht”, maar dat dekt de lading niet helemaal. Een hameau is voor mij een eeuwenoude gemeenschap van mensen die in de natuur moeten zien te overleven. Een hameau wordt geregeerd door de oerelementen, het regent en het waait er, de zon brengt er zijn hitte, leven en dood en de natuur hebben er hun vanzelfsprekende plaats.
Misschien is de kern van mijn “droom” over een hameau wel dat het niet aangevreten is door onze moderne tijd met al zijn regels, plichten en beslommeringen. Het is een verlangen naar ontsnapping uit die regels, plichten en beslommeringen..
Al werkend aan een beeld kom ik tot rust en schiet de tijd aan me voorbij.
Het is voor mij een tijdelijk moment van ontsnapping.